Ai esperta adourada galicia,
Dese sono en que estas debruzada,
Do teu rico porvir a alborada,
Polo ceo enxergandose vai
Xa cantando os teus fillos te chaman,
E cos brazos, en cruz se espreguizan
Malpocados o queles cobizan,
E un bicodos labios da nai.

Dese chan venturoso arrincado po la man do meu negro destino
Hasta mesmo soñando maxino esos campos risoños cruzar.
E correr po las hortas e prados onde leda pasou miña infancia,
Respirando a suave fragancia de xazmin, caravel, azahar.

Coido mirar esas rias serenas escumando con barco veleiros,
E cantares oir feiticeiros que en ningures tan doces oin,
Ainda creo sentir as labercas que pineiran nos aires cantando,
Canto sol vai as nubes pintando de amarelo, de lume e carmin.

Eu soñei ver na cume do pindo,
Adornados de mirto e loureiros,
Escritores, poetas, guerreiros,
Que sorrindo se daban a man.
Eran eses o fillos mais caros,
Que da patria aumentaron a gloria,
Os seus nomes nos fastos da historia,
Con diamantes grabados serán.

Acordei adourada galicia e dos ollos chovianme as bagoas,
Quen pudiera beber nas tuas aguas e os teus aires feliz respirar.
De ti lonxe querido corruncho, eu morrendo estou de amargura,
Como a froita que vai xa madura e entre as silvas o vento guindou.

Teño envidia da libre anduriña que ahi chega por todos los maios,
Teño envidia das nubes e raios que o sureste a esa terra levou.
Po los diversos paises que eu vaia ti seras miña dolce memoria
Mesmo entrar no quixera na gloria sin primeiro pasar por ahí.

Sin primeiro pasar por ahí, sin primeiro pasar por ahí