Meisje, als vlinder naar binnen gevlogen
Bij een vreemde in de stad
Heeft fortuin je zozeer met beloften bedrogen
Dat je de bloemen vergat ?
Je huid geurt nog steeds naar de vredige velden
Naar het koren en het gras
Zelfs het grijs van m'n kamer kan nauwelijks verbergen
Hoe natuurlijk jij eens was

Laat me van je lichaam drinken
Voer me dronken aan je borst
Laat de stad in nevels zinken
Stil mijn honger, les mijn dorst

Je denkt maar aan wat je het liefst zou vergeten
Je kijkt bleek en vermoeid
De ontgoocheling heeft reeds je hoop aangevreten
En je vleugels verschroeid
Ik zie dat je twijfelt of 't goed was te komen
Je wil liefst gauw terug
Maar de stad weeft haar netten van ijdele dromen
Je ontkomt haar niet zo vlug

Laat me van je lichaam drinken
Voer me dronken aan je borst
Laat de stad in nevels zinken
Stil m'n honger, les m'n dorst

Keer terug naar de ruimten van velden en luchten
Naar je zuiver bestaan
Het brengt je geen rust in beloften te vluchten
Die je vaag werden gedaan
Ook ik ben hier ooit met onrijpe illusies
Van geluk aangeland
En zie me hier nu met verloren ambities
Op deze kamer gestrand

Laat me van je lichaam drinken
Voer me dronken aan je borst
Laat de stad in nevels zinken
Stil m'n honger, les m'n dorst

©Appelmans - Roel Van Bambost