Ik had eens een meisje met oogjes zo trouw
Zo helder dat je er kon doorzien
Met een hartje vol waarheid van het edelste goud
Ze kon er alleen maar mee afzien

Ze was altijd verlegen en meestal bedeesd
En ze rilde bij elke streling
Als een lichtgevend elfje vloog ze rond in mijn geest
En haalde mij uit mijn grijze verveling

We speelden een tijdje tussen wolkjes van dons
Ze gaf haar hart en haar glimlach aan mij
En de realiteit lag ver achter ons
En het licht van de maan was heel dichtbij

We waren niet vrij al van bij het begin
Ze had al iemand om mee te spelen
En regelrecht tegen haar gevoelens in
Wou ze mij ook van niemand stelen

En wat ik niet kon, dat kon zij dus wel
Ze hakte de knoop doormidden
En we vielen meteen naar de donkerste hel
De smaak van het afscheid was bitter

Net voor ik wegging heeft ze mij nog gezegd:
"Je zou beter bij mij niet meer komen"
Het doorboorde mijn hart, maar met innig respekt
Heb ik buigend mijn hoed afgenomen

De dappere krijger met zijn harnas van staal
Die haar zijn leven wou geven
Droop hulpeloos af, zonder pracht, zonder praal
En stond op zijn benen te beven

Mijn vrienden vertellen, iedereen heeft je graag
Je zal haar wel spoedig vergeten
Ik zei: Roem en glorie zijn goed voor mijn maag
maar daar kan mijn ziel niet van eten