Het witte paleis van marmer en glas

had Nina geen vreugde gebracht

ze dacht steeds aan hem,

die ver van haar was,

en zei dan verdrietig en zacht :

Maharadja, Maharadja

laat me vrij uit je wereld van goud

Maharadja, Maharadja

'k wil naar Zabu die veel van me houdt.

Ze smeekte zo vaak :

Toe hoor me toch aan,

en schenk het geluk weer aan mij.

Ik voel me pas rijk

wanneer ik mag gaan

naar het huisje van bamboe en klei.

Maharadja, Maharadja

laat me vrij uit je wereld van goud

Maharadja, Maharadja

'k wil naar Zabu die veel van me houdt.